Św. Rozalia żyła w XII wieku. Pochodziła ze znamienitego rodu. Jej rodzice byli dworzanami króla Sycylii. Wychowała się na dworze królewskim, obfitującym we wszelkie dostatki. W młodości postanowiła z miłości oddać całe życie Chrystusowi, żyjąc w dozgonnym dziewictwie. Nie mogąc zrealizować swojego postanowienia jako dwórka, zdecydowała się prowadzić życie samotne z dala od ludzi, w stałej modlitwie i heroicznym umartwieniu jako pustelnica. Kilkakrotnie zmieniała miejsce pobytu, w końcu osiadła w pustelni na zboczu Góry Pielgrzymiej niedaleko Palermo. Istnieje przypuszczenie, że pod koniec życia była rekluzą. Przez kilkaset lat nie znano miejsca jej grobu, choć pamięć o pobożnej anachoretce przetrwała, na co wskazują liczne legendy i otaczane czcią miejsca jej prawdopodobnego pobytu. Odnalezienie ciała świętej w 1624 roku miało miejsce w czasie szalejącej podówczas zarazy. Po przeniesieniu relikwii do Palermo zaraza stała. Na wieść o tym papież Urban VIII sprowadza część relikwii do Rzymu i zaleca modlitwę przez jej przyczynę o ustąpienie epidemii, czego wkrótce Rzym doświadcza. W roku 1630 tenże papież dokonuje kanonizacji św. Rozalii, i wpisuje do Martyrologium Rzymskiego dwa obchody ku jej czci: 4 września i 15 lipca (wspomnienie znalezienia relikwii). Cześć relikwii z Rzymu staraniem o. Mikołaja Łęczyckiego SI sprowadzono w roku kanonizacji świętej do Polski i umieszczono w kościele św. Barbary w Krakowie. Przez przyczynę św. Rozalii modlono się w Krakowie o ustanie zarazy w roku 1630, 1632, 1654 oraz 1660. Za każdym razem Bóg okazywał miłosierdzie i zaraza ustawała. W całym świecie są liczne miejsca jej kultu związane z ustąpieniem epidemii, dzięki wstawiennictwu świętej.  W 1861 roku proboszcz parafii Wrocanka koło Krosna w diecezji przemyskiej, ks. Karol Molęcki, dzięki protekcji bpa Ksawerego Wierzchlejskiego, otrzymał cząstkę relikwii św. Rozalii dla kościoła Wszystkich Świętych w tejże parafii.  Od tego czasu parafianie otaczają swoją Patronkę wielką czcią i doznają od niej wielorakiej pomocy. Wieść niesie, że we Wrocance nie było śmiertelnych ofiar epidemii. Ku czci świętej wybudowano w lesie poza wioską w XIX wieku kaplicę, w której figurę św. Rozalii umieszczono w kamiennej grocie. Przy kaplicy bije źródło, z którego czerpią wodę pobożni ludzie i doznają wielu łask przez przyczynę świętej, o czym świadczą zapisy w księgach parafialnych.

Opracowano na podstawie: „Św. Rozalia panna, pustelnica palermitańska, patronka od morowego powietrza, zaraźliwych chorób i trzęsienia ziemi.” Wydanie drugie. Wrocanka 1949. (nie podano autora)